Ve O Gün Gelirken…

Yıl 2154… Uçsuz bucaksız gibi görünen kırmızı topraklar… Gezegenin, bir hava tünelini andıran doğal ve kaotik sesleri içinde bir yaşam alanı; Mars Kolonisi-2 Kuzey Yerleşkesi, Sektör 5…

LRD Adventure departmanında, önceki çağlar derin araştırma uzmanı olarak çalışan Steve Schafer, yine fazla çalışmaktan akşamdan kalmıştı. Gözlerini zor açık tutuyordu, ama Legend Entertainment ile ilgili aylardır üzerinde çalıştığı araştırmanın sonuna gelmişken uyumamalıydı. O sırada, geri planda giderek yükselen bir alarm sesi duymaya başladı. Çok geçmeden rüya görmekte olduğunu anlayarak gözlerini açtı:

- Oh no! Uyuz alarm! Yine rüyamın en güzel yerinde uyandırdı!

Harekete duyarlı alarmın kapanması için el, kol, bacak salladı ama alarm durmuyordu. Manuel kapatmak için alarma doğru kolunu uzattı, fakat uyku mahmurluğu ile yataktan düştü ve yere çakıldı… Yerde sırtüstü durumda tavandaki grafitileri izlerken “Güne ne kadar güzel bir başlangıç, en azından alarm sustu!” diye iç geçirdi. Akabinde doğrulmak istedi, ancak omuz ve göğüs bölgesinde ciddi bir acı ile birlikte kalkamıyordu. “Evet, çok güzel başlangıç, sanırım köprücük kemiğimi kırdım!” diye düşünerek ev bilgisayarına seslendi:

- Remora! Acil durum! Hemen medikal destek ekibi çağır!

Bilgisayardan tepki gelmiyordu. “Yine güncelleme mi aldı acaba, sistem mi çöktü, belki, belki de değil, ama şimdi hiç değil, olmamalı” derken tekrar seslendi:

- Remora! REMORA!! Hadi dostum, konuş benimle. Benim, benim hatam, sana fazla yüklendim, ikimize de fazla yüklendim, özür dilerim [Bir saniye, bu diyalog [monolog] başka bir hikayeye aitti, buraya nasıl karışmış yahu!?]

- REMORAAAAAAA!...

… Bir süre sonra, geri planda anlam veremediği şekilde tekrar alarm sesi duymaya başladı. Ses giderek artıyor ve yaklaşıyordu… Ve sonunda derin bir soluk alarak gözlerini tekrar açtı. “Hay bin anahtar! Yine mi rüya içinde rüya görüyordum? Artık virtual dream cihazını daha az kullanmalıyım, bir de yatmadan hemen önce pizza hapı içmesem iyi olacak” diye düşünerek kalktı. Kalkar kalkmaz da Remora’nın yumuşak ve dişi sesi ile irkildi:

- Günaydın Steve. 1 adet özel mesajın var, merkezden geliyor ve önemli olarak işaretlenmiş, görmek ister misin?

“Okul arkadaşlarım, zorunlu kamu hizmetlerini dünyada cennet gibi yerlerde yaparken ben Mars’a gönderildim, üzerine de bitmek bilmeyen istekleri ile uğraşıyorum yahu, kamu hizmetini 40 yaş sonrasına ertelersen böyle olur tabii” derken:

- Tamam, mesajı çalışma masama yansıt.

- Maalesef yapamıyorum Steve, dosya şifreli.

“Hay bin envanter! Adventure personeliyiz ya, her dosyayı şifreli gönderiyorlar. ‘Bay kalker çözücü’ olduk çıktık”:

- Remora, ipucu dosyaları neredeydi?...

---Ertesi Gün---

Viuwvv! Sonunda çözdüm:
- Remora, mesajı yansıtabilirsin.

---------------------------------------------

Hey Steve!,

Şifreyi çözmen 19 saat mi sürdü? Yaşlanıyor musun yoksa heh heh! Ama paslarını maksimum çözecek bir görevin var artık. Öyle bir görev ki, emin ol, görse Indiana Jones bile kıskanırdı. İnsanlık tarihinin en büyük gizemlerinden birini araştırmak ve mümkünse bulmakla görevlendirildin. Detaylar ekte.

Dünya’da Görüşürüz!

Malcolm C.

---------------------------------------------

Steve, mesajı okuduğunda tek ilgilendiği ‘Dünya’da Görüşürüz!’ ibaresi idi! Detaylara da bakalım dedi ancak dosyanın sadece ilk 2 cümlesini okuması şoka girmesi için yeterli olmuştu bile:

---------------------------------------------

Ek: 1A

Araştırma Konusu: AMATÖR RUH

Son Görüldüğü Yaklaşık Tarih ve Yer: 1990’ların son yılları, Beşiktaş/İstanbul/Türkiye/Dünya

---------------------------------------------

Steve’in beyin nöronları uzun süre [10 saniye!] bir şey iletmediler, ama bu süre ona saatler gibi gelmişti. Kendine geldiğinde “A, Amatör Ruh mu? Ben mi araştıracağım? Şaka mı bu?!” derken, geri planda Full Throttle’ın intro müziğini duyuyordu sanki ve büyük bir yaşama sevinci ile Remora’ya döndü:

-REMORA! Tüm sistemleri etkinleştir! Hemen envanterimi hazırla. Database’i ve kendini bilek bilgisayarıma kopyala. İlk mekik için bilet satın al. Ve Mars’a veda et… Dünya’ya gidiyoruz!...

<< ¤ Erdal, Ağustos 2021 >>